ÇİRKİN VE GÜZEL

Hep yakınır dururdu kendinden,

‘Çirkinim ben’ derdi ‘Çirkinim’

Titrerdi dudakları,  sarsılırdı bedeni,

İnce ince süzülürdü yaş gözlerinden,

İner iner bir inci tanesi olurdu elbisesinde.

Gözlerde bir feryat olurdu kelimeler,

Bir yerlerde kaybolurdu, kendi iç denizinde.

Beden ve yürek savaş halindeydi sanki birbiriyle.

Akardı yaş ince ince kaybolup giderdi,

Doğamamış hayallerinde.

Oysa hep derdim ona:

Çirkinlik de bizdedir, güzellik de,

Bedenlerimizde değil.

Nasıl bir yiyeni varsa her yemeğin,
Her çiçeğin arısı,
Her insanın da vardır bir seveni,
Bir gönül eşi.
Olacaktır mutlaka seni yürekten sevenler,
Senin de olacaktır sevdiğin.

Sever herkes güzel zannettiğini,

Sevdiğini zanneder,

Zan değildir oysa seninki,

Gerçektir.

  Bedrettin DEMİRTAŞ