ELLER SEMAYA AÇILIR

Mavi bir sabaha uyanıyordu şehir,

Akdeniz kıyısında.

Önce geniş gri,büyük kanatlar göründü

Demir kanatlar,

Bir şey bıraktılar gökten,

Döne döne yaklaşıyorlardı siyah kelebekler gibi
Döne döne.

Birden bir telaş sardı ortalığı,

Tozlu dumanlı bir telaş

Bağrışlar, çığlıklar, sirenler,

Bir anne hızlıca kaptı kızını,

Bir paketi kapar gibi

Gözleri gökte koştu eve.

Yere değer değmez gök gürültüleri yankılandı

Sokaklarda, evlerde.

Alevden toplar oluyordu dört bir yanda,

Gök gürültüleri, yükselen alev topları…

Birbiri ardına düşüyordu büyük apartmanlar,

Birbiri ardına alev topları, dumanlar arasında.

Kaybolmuştu mavilik, kaçıp gitmişti güneş.

Sadece gri dumanlar kaldı geride,

Yıkıntılar,

Yıkıntılar arasında erkekler, kadınlar.

Yıkıntılar arasında kediler, köpekler, kuş yuvaları.

Yıkıntılar arasında ağaçlar, güller, papatyalar.

Yıkıntılar arasında bir çocuk,

Yıkıntılar arasında bir çocuk, bir ayağı asılı kalmış bahçe duvarında,

Bir eli gül dalında,

Boylu boyunca uzanır şehirde çocuklar,

Boylu boyunca kan içinde.

Boylu boyunca uzanır şehirde kızlar,

Bir eli anne kucağında, bir eli semada kan içindeyken.

Hep  semaya açılmıştır eller,

Bir şehir boylu buyunca uzanmışken,

Eller hep semaya açık kalmıştır,

Hep semaya.

Bu şehirde,

Akdeniz kıyısında.

Bedrettin DEMİRTAŞ