Hep bir odada kalmak mıydı hayat,
Hiç mutlu günü olmamıştı.
Dünyaya gelmemeyi istemişti hep,
İçin kızardı anne babasına,
‘Neden ben, neden ben’ derken,
Gözyaşlarını içine akıtırdı,
Görmesini bile istemezdi kimsenin,
Güldüğü zamanlar bile,
Öyle görünmek içindi.
Çevresinde mutsuz birini görse,
Halinden şikayet eden birini,
Ne çok kızardı için için,
‘Bir bana bak derdi bana, bir de kendine’.
‘Ellerim ve ayaklarım hiçbir işe yaramıyor’
Neler vermezdi ki ,
Bir gün bile onların yerinde olmak için,
Neler vermezdi…
Bedrettin DEMİRTAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder