Soluk bir griye benziyordu hayatı,
Her yanda sis varken.
Görünmez oluyordu çoğu zaman,
Sesini duyurmak isterken.
Mutluluk mu o da neydi?
Sadece masallarda kalmıştı onun için,
Çocukluğun haylaz düşleri.
İşte şimdi karşındaydı,
Bütün zorbalığıyla zaman,
Kuşatmıştı onu; ipi boynunda tutarken.
Beyninde yankılanırdı o haykıran sesler,
Sarsardı büsbütün;
’Daha ne istiyorsun?’ derken.
Çok uzaklarda çırpınırdı umutlar,
Yüzüne tokadı yerken.
Birden akşam sarardı her yanı,
Baş öne eğilirken.
Bedrettin DEMİRTAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder