KADIN

Varlığımızın sebebidir kadın,

İnsanlık onunla var olmuştur,

İster anne olsun, ister eş, ister sevgili fark etmez kız ya da kadın,

Gözlerimizi dünyaya açandır.

En kaba, zorba yanını törpüler yaşamın.

Korunmak istese de her zaman erkeği tarafından,

Güven dolu bir sahiplenmedir istediği,

Su berraklığında ister sevgiyi yalansız, duyarlı.

Duygu yüklüdür baştan aşağı,

Sihirli elleriyle evcilleştirir erkeği.

Onsuz kalır evler öksüz-yetim,

Ocaklar dağınık,

Yaşam boş, kuru, anlamsız.

Sevgisine muhtacız daima,

Dokunuşuna, öpüşüne, en çok da yüreğini açmasına.

Sevgisi vazgeçilmezdir kadının,

Sevdi mi,

Beklentisiz ölümüne sever,

Dişil duyarlılıkla anlar insanı.

Doğurandır o yaşamı, acılar içinde mutlulukla gülümseyerek.

Gözlerinde güzelleşir dünya,

Yüzünde saklar adamını hiç vazgeçmeden.

Her şeyini alsanız da elinden,

Bir şeyi asla alamazsınız ondan,

Kimi isterse sadece ona verir yüreğini,

Bitmek tükenmek bilmeyen özlemle,

Nağmeler yayar bakışlarından.

Ama sustuysa bir kadın,

Sustuysa,

Görmüştür korkuyu, hissetmiştir,

Bir yürek kopuşudur,

Susmak gece gibidir onun için,

Bitmiştir artık her şey, yeni sabah başlamalıdır.

Narindir, hassastır,

Kına kırmızısıdır,

Dudaklarında saklar gizli hislerini,

Tertemiz gelir her zaman,

Berrak, lekesiz,

Ne kadar çaresiz kalırsa kalsın,

Vazgeçmez sevmekten,

Yenilmez,

Yenilen kirli ellerdir ona uzanan,

Çok yansa da canı ağlamaz,

Ağlayışı başkadır aslında,

Zavallılığınadır karşısındakinin,

Anlayabilen varsa elbet.

Bir bilinmez hayaldir,

Herkesin ulaşmak istediği.

Ama ruh,

Dişi ruh vermez sırrını öyle kolay,

Aramak bulmak gerekir her zaman.

Kadınlar bizim öbür yarımız,

Hep eksik kaldığımız,

Sevdiğimiz, zulmettiğimiz, uğruna öldüğümüz, öldürdüğümüz,

Uzaklara gidince hasret içinde yandığımız,

Kavuşunca mutlu,

Kavuşamayınca deli olduğumuz,

Onsuz yatamadığımız,

Başımız, yüreğimiz,

Kadınımız,

Evimiz.

   Bedrettin DEMİRTAŞ