Bir ağaç topluluğu
vardı evimizin hemen ötesinde,
Yaz geldi mi
sığınağım olurdu,
Tırmanıverirdim izlemek için çevreyi,
En çok da
düşevimdi orası,
Rüzgarda sallanan
yapraklara bakarak,
Hep mutlu yaşamayı
düşlerdim.
Birgün,
Motor sesleriyle
uyandım,
Pencereye
vardığımda,
Düşüşünü gördüm
dostlarımın,
Koştum baktım
hemen,
Yan yana uzanmış yatıyorlardı,
Ölü insanlar
gibi.
Kamyon
geldi yükleyip götürdüler,
Kurumaya başlayan
yapraklar kalmıştı ellerimde,
Bir de ben kalmıştım
ortada kızgın güneş altında.
Bedrettin DEMİRTAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder