KAYBOLAN

‘İnsan yaşadığı yere benzer’ derler,

O yüzden mi benziyorduk birbirimize,

Hani eski küçük evimiz vardı yosun kokardı,

Ne kadar kirliydik ikimiz de

Evimiz gibi,

Suyu tencerede kaynatırdık.

Erkenden uyanır beni de kaldırırdın,

Sana kızıp saklardım elbiselerini.

Bana hazırlamış olurdun kahvaltıyı,

Ben uyuşuk gözlerle bekler dururdum sofrada.

Okula giderken hep tutardın elimi,

Bir kere bile bıraksam  küserdin hemen çocuk gibi .

Severdin yağmurları beni de ıslatırdın,

Çeke çeke götürürken.

Yaşadığımız yere benzerdik,

Hüzün doluydu yurdumuz boydan boya,

Sen hüzünlerine alıp götürürdün beni.

Bazen koyardın başını kucağıma ağlardın,

Sessiz hiç konuşmadan.

Ben yavaş yavaş okşarken saçlarını,

Gözyaşlarını silerdim hafifçe.

Hep sıkıca sarılırdın kaybedecekmiş gibi,

Birleştirirdin bütün bedenini.

Çocuğumuz olsun derdin,

Bukle bukle saçları olan.

Bak nasıl da geçti zaman,

Şimdi ne çocuğumuzu tutuyor ellerim

Ne de seni.

Çok uzaklarda kaldın yüzün de okunmuyor gözlerin de.

     Bedrettin DEMİRTAŞ