Ne çok seveni vardı her yerdeydiler,
Gurur içinde yaşardı hep,
Bana bir şey olmaz derken.
Tuttu bir derin ağrı, tuttu gitmedi,
Hastaneye götürdüler hemen,
Girdi içeri çıkamadı.
İlk günler ne çok insan toplamıştı hastane kapısında.
Üzgündü tüm bakışlar, yürekler dertli,
‘Sinsi hastalık ’ dedi doktor ‘yemiş bitirmiş,çok zor,
Yatmalı en az altı ay kadar.’
İlk ayın sonunda eşi kalmıştı sadece,
O da gitti ikinci ay,
Artık ne gelen vardı ne giden.
Bir hemşire bir doktor,
Bir hemşire bir doktor bir de o ağır acılar.
Acıları kesecek ilaçlar vardı elbet,
Ya unutulmanın ızdırabı,
Hiçbir şey olamazdı çare.
Oysa ne çok mutlu günleri olmuştu,
‘Bir ömür demişlerdi’
Ömür hastane yatağı olmuştu artık,
Tek dostu doktor hemşire.
Bir an hissediverdi hafifliğini,
Acılar yorgunluklar geçip gitmişti,
‘Beyhudeymiş ömür,
Canım sandığım eşim bile beyhude.
Asıl şimdi yaşıyorum işte gerçek bu!’
Gözlerini kapadı daldı sonsuz uykuya,
Birkaç dakikalığına olsa da yaşamıştı hayatı,
Ömürden bile değerli birkaç dakika.
Bedrettin DEMİRTAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder