Geçmez ömrümüz,
Örseletilmeye çalışılır her zaman,
Aykırı yanlarımız.
Beyaz yalanların avuntusuna iğdiş edilir umutlar,
Gücümüze galip gelir çoğu zaman güçsüzlüğümüz.
Açamayız ruhumuzun
kapısı kilitli kutusunu,
Kahırlı ırmaklarına bırakırız bilinmeyen zamanların.
Sahtekarlığa dönüşen gösteriler dünyasında,
Açarız sergilerimizi.
Yabancı düşler sarıp sarmalar bizi kör ömrümüzde,
Oysa güneş hiç
eskimeyen doğuşuyla,
Cezbeder bizi.
Hiçbir yaşama borçlu olmamalıyız aşkım,
Aldırmamalıyız aşkın zorlu kavşaklarında,
Ellerimizi kanatan cam kırıklarına.
Seslerimizi yitirmeden suratına haykırabilmeliyiz,
Maske takmış kötülüğün maskaralıklarının.
Birbirimize güvenerek yıkabiliriz,
Yüreklerimize kurulan barikatları.
Faili meçhul olmamalıyız,
Zamanın kara benekli kaplanlarının pençesinde.
Kurmalıyız aşkım kendi soluğumuzda yeni dünyamızı,
Kesip atmalıyız kana susamış günlerin,
Çürümüş arzularını.
Tenimize akmalı ağlayışımızın insani sevimliliği,
Sadece kendi izimiz olmalı taşıdığımız.
Hayatın pervasız lanetli albenileridir bizi öldüren,
Korkak zamanların sindirilmiş ruhunda.
Tutacağız sımsıkı avucumuzda,
Sonsuz sadakatimizi,
Ezip geçeceğiz,
Ayaklarımız altında şekere bandırılmış akrepleri.
Bedrettin DEMİRTAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder