CANAVAR

Yaşardı aramızda insan postunda,

Kimse vurmak istemezdi yüzüne alçaklığını,

Arkasından konuşulurdu nedense gaddarlığı.

Zannederdi ki bilinmezdi kalbinin çürümüşlüğü.

Bir tek eşi haykırabilirdi ona,

Morarırken tüm vücudu acılı iniltiler içinde.

Bir canavar gelirdi eve her gün,

Titrerdi küçük bedenler,

Dökülmek istemezdi dudaklardan ‘baba’ sözcüğü.

Kahrederdi her gün kadın,

Hep kara talihinde arardı suçu,

İçerlese de anne babasına ara sıra,

Ahirete bırakmıştı hesaplaşmayı.

Korkusundan değildi bu,

Can korkusundan hiç değil,

Çocuklarının bir yaratığın eline bırakma korkusuydu,

Boyun eğdiren.

Görmezlikten geliyordu herkes,

‘Her ailede olur ‘ deyip kaçıyorlardı korkulu yüreklerle.

Dehşet kalpleri bile kör ederdi bazen.

Ama yaşardı aramızda insan postunda.

Her yerde görebilirdiniz onu,

Sokakta, iş yerinde, markette…

Zulmüne ise sadece duvarlar, eşyalar,

Evdeki bedenler bir de zaman ve gece şahitti.

  Bedrettin DEMİRTAŞ