KENDİNE ULAŞMAK

Vaat edilmiş hayallerle doğmayız hiçbirimiz,

Asla  sunulmaz bize renkli gül bahçeleri,

İçinde pamuk pamuk dünyaların olduğu.

Ellerimizle öğreniriz yaşamayı  ağır aksak,

Umutlarımız kağıt gemilerdir suda eriyecek olan,

Fazla uzun sürmez gözlerin arzulu şarkılarının susması.

Aramak zorunda kalırız kendimize bir kuytuluk,

Bitmeyen hengamelerin ortasında.

Dökülüverir bir anda avuçlarımızdan,

Sıkı sıkıya tuttuğumuz hayallerimiz.

Başlarız artık kendimizi kendimizde saklamaya,

İçimizde oluşuverir bir anda küçük cam kürecikler,

Rüyalarda dolaşan sevgilere dönüşür varlığımız.

İki yanından yıkmışızdır köprüleri geçilmez yaparak,
Benliğimize sızan kör bencilliğe hapsolurken.

Hayatın korsan gemilerinde köle olmamaktır uğraşımız.

Köstebek yuvasına dönen yaşantımızda unutuveririz,

Yaşanamaz olduğunu tek kişilik dünyanın.

Hayat bazen yanık yanık koksa da,

Ruhumuzu dünyanın en karanlık bölgesine dönüştürse de,

Hiçbir zaman bulamayız mutluluğu amansız ıssızlığımızda.

Kendimizi ancak başka insanla  var edebiliriz.

Aşkın yarattığı fırtınadır çıplak gerçekliğimizi ortaya seren,

En karanlık yanlarımızı ışıtır güneş gibi.

Tekdüze zamanın zincirlerini koparıp attırır bir anda,

Fark ettirir bize sevdanın acılarının da mutluluk olduğunu.

İstiridyenin içindeki inciyi sabır sabır örmesi gibi

Kendimizi yok ederiz sevgilide,

Kaynaşıp dönüşürüz onunla tek bir varlığa.

     Bedrettin DEMİRTAŞ