Önce kuşlar göçüp gitti,
Sonra insanlar birer birer.
Gök kaplandı boydan boya kara bulutlarla,
Serin rüzgarlara kanat verdi ağaçlar yapraklarıyla.
Yağmurlar taşıdı kuytuluklara kalan son izleri,
Daha hırçınlaşmaktadır deniz taştıkça kederi.
Ne kumsallarda kaldı bir ayak izi,
Ne akşamları söylenen sevda sözleri.
Açmaz oldu pencerelerde çiçekler,
Görünmez oldu kapılara uzanan eller.
Dokunuversen hüzündür her kıyı,
Erken çöken akşamlaradır yüreklerdeki sızı.
Kaybolup gitmiştir koylarda gezen yelkenler,
Ilık sularda kollarını açmış sevgililer.
Bir akşam efkarı olur garip yalnızlığı.
Beklemesi yaz zamanının
yitik hatırasını.
Sokaklar her dem özlem duyar cıvıltılara,
Yavrusunu yitirmiş anne gibi bakmaktadır kaldırımlara.
Deryanın öfkesi
dinmez ilk yaza kadar,
Yer gök feryadıdır bu kaybolan cümbüşü arar.
Ege böyledir her yaz coşar yeniden,
Her sonbahar kendini sele verir kederinden.
Bedrettin DEMİRTAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder