UYKU

Gece, uyku, düş ne güzel silinmiş gün,

Gitmiş bu dünyaya ait olan ne varsa,

Geceyi var etmenin vahşi bir tadı var ağzımda,

İlerliyorum sonsuzluk içinde.

Zaman, varlık, uyum, ulaşmaktayım karanlığın dibine.

Esintiler geziyor, şarkılı esintiler,

Bekliyor toprak ana, çırpınışlar boşuna, bekliyor toprak ana.

Dışarıda büyüyor mu her şey,

Ağaçlar, bitkiler çiçekler büyüyor mu bizim için?

Bir rüya bir teselli,

Batık gemi ölüler her yerde.

Tufan, vurgun, muamma,

Ne hırs kaldı, ne kibir ne de nefret

Çağırıyor toprak ana,

Yanık ot kokuları, ebedi arınış,

Bak işte herkes aynı,

Doğarken de aynıydık.

Herkes için geliyor darılma boşuna,

Kimseyi aldatmaz o.

Ey ölümlüler!

Şarkılarla geliyor,

Siliniyor varlıklar,

İniyor gizemli karanlık,

Yaşıyor herkes ölümünü,

Çığlık, kader, mışıl mışıl.

Beni yakalarken ölüm,

Aahh görebilsem seni bir kerecik.

  

   Bedrettin DEMİRTAŞ

SESİN

O kadar güzel ki sesin

Cennet  bahçelerinden

Eser meltem meltem

Kalp titrer

Dalga dalga sarar
 Arınır ruhum

Periler gezinir kulaklarımda

Ses ruh gözler
Pınar pınar birleşir

Ezgi olur  bedeninde

Sana akar bütün canım

Sana akar

    Bedrettin DEMİRTAŞ

KENTİN KARANLIK YÜZÜ

Solgun kımıltıların başıbozuk melodileri,

Dolaşır beynimde bu kenti düşününce.

Siyah simsiyah ağzı köpürmüş

Alaca kurttur geceler.

Daracık loş sokaklarda belirir sevdiğimin silüeti,

Kuru avuçlarımda taşırım sis peçeli yazgıyı.

Fırtınaları hatırlatır durmadan,

Zincirlenmiş yaltaklıkla esir alışı düşlerimizi.

Gözlerimin önünde yitişi taze kır çiçeğimin,

İçine işlemiş kötücül tutkunun,

Üzerimize akışıdır yedi tepeli şehir.

Kurşun kurşun yağar  düşünceler,

Deniz derinliğidir boğucu sessizliği,

Elmas parıltısına büründürür hınzır,

Yaşamın dünyevi ihtiraslarını.

Kıyıma uğrar  iyilik güvercinleri,

Soğuk duvarlardaki suskunluktur titreşen.

Hep buruşuk gezer bu şehirde anılar,

Küflü mezardır avansı küstahlığın tezgahında.

Can pazarlarının ucuz kahramanı,

Kabadayılığının köpekleşmiş çehresinde,

Boynuna dolanacaktır zehirli sarmaşıklar!

Billur saf yüreklerin ayakları altında,

Gideceksin gözleri açık.

       Bedrettin DEMİRTAŞ

SENİN İÇİN

Hatırlar mısın  beni hep balkonda bekleyişini,

İçim içime sığmazdı seni gördüğüm zaman.

Bu kente senin için gelirdim,

Sırtımda çantayla yaklaşırken sana,

Ne yorgunluk ne uykusuzluk ne de acılar kalırdı.

Sen yaşıyorsun diye severdim burayı,

Ne yapardım ki bir şehri sevdiğim yoksa içinde.

Sormazdı kimse nereden geldiğimi,

Sen bile sormazdın,

 Alışmıştı herkes bir anda ortalardan kaybolmama.

Bense sadece senin için gelirdim.

Sonradan beni vurdumduymaz bir çılgın, serseri,

Gönülçalan biri olarak gördüğünü biliyordum.

Umut veremezdim sana,

Hep korkardım bir gün dönememekten,

Söyleyemezdim.

Sen ne kadar kızsan da bana,

Ben sana hiç kızmazdım.

Gitmem gerekirdi,

Gömerdim senin hasretini kalbime düşerdim yollara.

    Bedrettin DEMİRTAŞ

SADECE SEVDİM

İflas etmiş ömrün nafile çırpınışlarında,

Günahlarıma ortak aramam değildir sana sevdam.

İstemem çocuk küpesi kirazların mutluğunu,

Zamanın bildirisini okurum yüzüne,

Hayatı yaşayamayanlaradır  borçluluğum.

Korkmadım asla ürküntülerin diken diken kuşatmasından,

Yüreğimi taşlaştırmadım ruhsuz sevgilerin mandalında.

Belirsizliğin ölüsü hırpalasa da benliğimi çoğu zaman,

Sığınsam da ara sıra mutsuzluğun vicdanına,

Mahvolmuşların yaşamında da ararım kendimi.

Teslim olmam heveslerimize çelme takan,

Foyası dökülmüş pişmanlıklara.

Zaman akıp geçse de küçük kuş çaresizliğimde,

Kanat germiş sevdamızın büyüsüyle direnirim.

Sana asla sunamayacağımı bilirim,

Köşklerin masalsı çılgınlığını,

Verebilirim ancak büsbütün olarak kendimi.

Güllerini soldurmak değildir sevgim,

Sevilmeyi, sadece sevilmeyi vermektir,

Kokunu bile alamadan, dokunamadan, sarılamadan öylecedir.

Kirletmemem asla masum duyguları şehvetin kancasında,

Ölü kuşlar bırakamam pespembe düşlerinin ortasına.

Aşkımızı kanımla yıkarım erdemin büyülü ırmaklarında.

Gözlerinde görürüm güzel saf mutlu ölümümü,

Yüreğinin iç çekişinde sararım yaralarımı.

İyileşmek için yalvaran acılarım ödeşecektir zamanla,

Hasretinin acısı keşfettirirken bana sonsuz mutluluğu.

Daha da insanlaştırsa da  beni sevdana bağlılığım,

Boyun eğdirir döngünün kaçınılmazlığına,

Külü ateşe çevirmektir imtihanım.

Sonu gelmeyen mırıltılarda yaşarım seni,

Saklarım aşkını koynumda kehribar kokulu arzularla.

         Bedrettin DEMİRTAŞ

KENDİNE ULAŞMAK

Vaat edilmiş hayallerle doğmayız hiçbirimiz,

Asla  sunulmaz bize renkli gül bahçeleri,

İçinde pamuk pamuk dünyaların olduğu.

Ellerimizle öğreniriz yaşamayı  ağır aksak,

Umutlarımız kağıt gemilerdir suda eriyecek olan,

Fazla uzun sürmez gözlerin arzulu şarkılarının susması.

Aramak zorunda kalırız kendimize bir kuytuluk,

Bitmeyen hengamelerin ortasında.

Dökülüverir bir anda avuçlarımızdan,

Sıkı sıkıya tuttuğumuz hayallerimiz.

Başlarız artık kendimizi kendimizde saklamaya,

İçimizde oluşuverir bir anda küçük cam kürecikler,

Rüyalarda dolaşan sevgilere dönüşür varlığımız.

İki yanından yıkmışızdır köprüleri geçilmez yaparak,
Benliğimize sızan kör bencilliğe hapsolurken.

Hayatın korsan gemilerinde köle olmamaktır uğraşımız.

Köstebek yuvasına dönen yaşantımızda unutuveririz,

Yaşanamaz olduğunu tek kişilik dünyanın.

Hayat bazen yanık yanık koksa da,

Ruhumuzu dünyanın en karanlık bölgesine dönüştürse de,

Hiçbir zaman bulamayız mutluluğu amansız ıssızlığımızda.

Kendimizi ancak başka insanla  var edebiliriz.

Aşkın yarattığı fırtınadır çıplak gerçekliğimizi ortaya seren,

En karanlık yanlarımızı ışıtır güneş gibi.

Tekdüze zamanın zincirlerini koparıp attırır bir anda,

Fark ettirir bize sevdanın acılarının da mutluluk olduğunu.

İstiridyenin içindeki inciyi sabır sabır örmesi gibi

Kendimizi yok ederiz sevgilide,

Kaynaşıp dönüşürüz onunla tek bir varlığa.

     Bedrettin DEMİRTAŞ

YİTİRİLEN

Günübirlik hayatın dayanılmaz sıradanlığında,

Yer açmaya çalışırken kendimize,

Aldanmamalıyız minnet iblisinin, 
Kara büyülü gökkuşaklarına.
Tutkusuz hayatın çoraklaşmış yüzünde eğlenir zaman,

Varlığımızdan alır intikamını hayaletler şenliğinde.

Benliğimizin sınırlarından sıyrıltarak,

Başka insanların gölgesiyle ezilmiş,

İsteklerimizde koparır bizi.

Renkli balonları yüzünde patlayan,

Çocuk sarsıntısında geçer günlerimiz.

Hep anlayamadığımız sancılar çemberinde,

Tutarız solgun gülleri,

Ruhumuzun iç savaşında  yazgıların mihnetinde ararız,

Gelecek kıskacının kaybettirdiği,

Gelecekteki mutluluk iksirini.

Hep başımızın üstünde hareket eden sarkaçların tıkırtısında,

Balıklama dalarız cadı kazanına,

Dayanılmaz deniz kızı özlemiyle.

Rezil yalanların kırık dökük tesellisinde harcanır düşlerimiz.

Sığınırız nefret ettiğimiz benliğimizin,

Havasız bırakılmış kuytularına.

Aldanmanın istasyonlarında,

Hüsran meşalesiyle ararken sırdaşımızı,

Bilmeyiz sönmeyen hicranlarda,

Hükümsüz kaldığını saf hürriyetimizin.

Kalır elimizde omurgası kırılmış,

En berrak ve fedakar yanımızın son çırpınışı.

       Bedrettin DEMİRTAŞ

BİZİM DÜNYAMIZ

                           

Rengarenk çiçeklerin taç yapraklarında,

Geçmez ömrümüz,

Örseletilmeye çalışılır her zaman,

Aykırı yanlarımız.

Beyaz yalanların avuntusuna iğdiş edilir umutlar,

Gücümüze galip gelir çoğu zaman güçsüzlüğümüz.

Açamayız  ruhumuzun kapısı kilitli kutusunu,

Kahırlı ırmaklarına bırakırız bilinmeyen zamanların.

Sahtekarlığa dönüşen gösteriler dünyasında,

Açarız sergilerimizi.

Yabancı düşler sarıp sarmalar bizi kör ömrümüzde,

Oysa  güneş hiç eskimeyen doğuşuyla,

Cezbeder bizi.

Hiçbir yaşama borçlu olmamalıyız aşkım,

Aldırmamalıyız aşkın zorlu kavşaklarında,

Ellerimizi kanatan cam kırıklarına.

Seslerimizi yitirmeden suratına haykırabilmeliyiz,

Maske takmış kötülüğün maskaralıklarının.

Birbirimize güvenerek yıkabiliriz,

Yüreklerimize kurulan barikatları.

Faili meçhul olmamalıyız,

Zamanın kara benekli kaplanlarının pençesinde.

Kurmalıyız aşkım kendi soluğumuzda yeni dünyamızı,

Kesip atmalıyız kana susamış günlerin,

Çürümüş arzularını.

Tenimize akmalı ağlayışımızın insani sevimliliği,

Sadece kendi izimiz olmalı taşıdığımız.

Hayatın pervasız lanetli albenileridir bizi öldüren,

Korkak zamanların sindirilmiş ruhunda.

Tutacağız sımsıkı avucumuzda,

Sonsuz sadakatimizi,

Ezip geçeceğiz,

Ayaklarımız altında şekere bandırılmış akrepleri.

       Bedrettin DEMİRTAŞ

KENDİMİ SENİNLE GÖMDÜM

Elleri kan toprak içinde kalktı yerden koştu koştu koştu. Nereye gideceğine bakmadan, nasıl gideceğini düşünmeden. Sadece koştu koştu koştu. Adımları bile yere değmiyordu artık. Öfkeli fırtınaydı. Dünya küçülüyordu hızında. Bütün yolları geçse, bütün tepeleri aşsa, bütün denizleri, okyanusları bırakıverse ardında dinmezdi içindeki öfke. Önüne çıkan her şeyi yıksa, bütün şehirleri yaksa yine dinebilir görünmüyordu akkor olmuş ruhu. Sadece onu düşünüyordu, onu görüyordu alev alev yanarken. Elleri, kolları, ayakları, yüzü; en çok da yüzü gitmiyordu gözünün önünden. Öylece kalakalmıştı elleri de göğsünde. O an dünya mı durmuştu, zaman mı donmuştu, taş mı kesilmişti? Çok mu görmüşlerdi ona yaşamı? Bir adımlık yer bile kalmamış mıydı? Aldığı nefes fazla mıydı? Neden neden nedeeen? Öfkesi büsbütün benliğini sarmıştı. Baktı ellerine, sadece baktı. Ellerine bakarak koşuyordu. Bu ellerle severdi onu. Şimdi bu ellerle mi bırakmıştı onu sonsuzluğa. Bu eller,ayaklar, onu korumak için değil miydi? Öyle değil miydi?  Artık… Artık… Artık kuru çalıdan başka bir şey değildi. Suyu çekilmişti her şeyin, dünyanın, evrenin, zamanın… Kararmış gök, dinmeyen soğuk rüzgar sardı, çevreledi. Baktı son kez. Baktı baktı baktı… Zamanın ötesinden, yüzlerce, binlerce, milyonlarca gözün önceden baktığı gibi baktı. Baktı… Sonsuz deryaya…

                     Bedrettin DEMİRTAŞ

AŞK YALNIZ KALMAZ

Aşk yalnız kalmaz, tek yaşanmadığından,

Sevdiğini taşırsın durmadan kanında, ruhunda,

Gözün gördüğü eşyada, duyduğun seslerde,

Aldığın nefeste, gitmek istediğin yerdedir hep.

Aşk yalnız kalmaz, gülüşün olur tutam tutam,

Mahzunluğundadır  başak başak,

Avuçlarında  buğday buğday,

Dokunduğun yerdedir iz iz,

Filizlenir tohum tohum, yaşanır  hasret hasret.

Büyür damla damla, denizler olur kıyısına çağıran

Delice duygularla haykırırsın durmadan,

Allı morlu yarınlarda ararsın telli duvaklı.

Aşk yalnız kalmaz, iki kişiliktir  beden.

Şırıl şırıl akan sevgilidir düşünce, ruh, kalp, 

Harcayamazsın kendini öyle başına buyruk,

Talan edemezsin düşlerini gel geç serüvenlerle,

Sunarsın ona  dal dal çiçek çiçek meyve meyve.

Pırıl pırıl sular  açılır önünde yelken bekleyen.

Eksik kalan yanını doldurur öz olursun,

Bir çift göz ısıtır içini soğuğunda yaşamın.

Aşk yalnız kalmaz, tüter gözünde yarin

Ocak ocak, duman duman, bulut bulut,

Yağar durmadan yağar üzerine,

Yağmur yağmur, türkü türkü, şiir şiir.

Aşk yalnız kalmaz, el ele verir düşlerin,

Çeker gider korkular hayatından,

Mavi gökler karşılar seni durmadan.

Berraklığında yaşanır suyun, tadında tuzun,

Büyüsünde gözlerin, titrekliğinde dokunmanın.

Aşk yalnız kalmaz, gelir yarin

Deli rüzgarlarda burcu burcu,

Ümitlere yüklenir vuslat vuslat,

Gözyaşlarında akar hicran hicran,

Kollarında uyur her gece sıla sıla.

Sen durduğunu zannetsen de olduğun yerde,

Koşar yüreğin  durup dinlenmeden koşar ona,

Umut umut, özlem özlem, sevda sevda.

              Bedrettin DEMİRTAŞ

KAÇIŞ

Sırnaşık hayaletler gibi sarıp sarmalar beni düşünceler,

Harap olmuş ağaç gövdesiyim kemirilirim gündüz gece.

Boz bulanık hayaller içinde kalırken yönü kestirilemeyen,

Çaresizliğin avuçlarındaki derin çizgilere hapsolmuş tozun bezginliğinde geçer günler.

Kaderin üşüyen yaslı yollarına dönüşür umutlarım,

Yüreğini  aynalarda arayan yosma gibi durur avuntusuz.

Üzerime yağarken sağnak sağnak serseri acılar,

Zulüm denizinde boğulan gurbet suskuluğu olurum.

Kurutulmuş düşlerim düğümlenir boğazımda,

Gülüşümün gerisinde közlenir ayrılığın uslanmaz vızıltısı.

Ruhumun saflığını tel tel sarar kayıtsız sevdamın büyüsü,

Kaçmak isterken bir yanım sis peçeli gece güvercininden,

Bir yanımsa ona akar  gürül gürül aşkın çağlayanlarında.

İç geçirir dinginliğim matemler sunar bana telli duvaklı,

Terk edilmişliğin kırbacı haykırır yüzümde.

Azap girdaplarında çırpınır gönlümün kalıntıları,

Solan kalbin titrek hırıltılarına dönüşür hicranım.

Tenhalarda iz bırakan gecelerin solmuş resimlerine dönüşür hüzün,

Arzuların meleksi yüzünün lanetinde vurgun yer düşlerim.

Renklerin dayanılmaz çekiciliğini siler karanlık,

Uzanırım boylu boyunca savrulur dağılırım,

Yuhalanmış akşamlarda üşüyen kedi olurum sokağa atılan.

     Bedrettin DEMİRTAŞ